Saban time update
Blijf op de hoogte en volg Jonas
14 September 2015 | Bonaire, The Bottom
Saban Time
Beste lezer,
Het is nu al 10 dagen geleden dat ik ben vertrokken uit Nederland voor mijn avontuur op Saba, Nederlandse Antillen. Maar omdat ik het fenomeen ‘Saban time’ meteen heb leren kennen duurde het daarom even voor deze eerste update. Eigenlijk is ‘Saban time’ gewoon te laat maar omdat iedereen het doet is het hier het nieuwe op tijd geworden.
Vrijdag (4-9) is het dan eindelijk zover mijn reis naar Saba gaat eindelijk beginnen, mijn vlucht is van Amsterdam -> Washington DC -> Sint Maarten -> Saba. Het vertrek ging niet allemaal zonder slag of stoot want ik kwam er voor het inchecken achter dat ik een ESTA visum nodig had om te landen in Amerika (dat ik natuurlijk niet had) dus dat leverde ook weer een goede portie stress op om mijn dagelijkse portie stress binnen te krijgen. Gelukkig ging het aanvragen vrij snel en kreeg ik meteen een visum. Maar na het inchecken kwam het tweede obstakel, afscheid nemen, vooral van mijn geweldige vriendinnetje die in 4,5 maand zal moeten missen, toen die tranen waren gevloeid en het afscheid was genomen kon ik mijn reis starten. Wat inhield dat ik 33 uur door extreem strenge douane moest, want Amerikanen zijn niet alleen paranoia voor een terroristische aanslag maar ook voor Ebola, Muricans…. Verder 18,5 uur wachten op Washington Dulles Airport en in het allerkleinste vliegtuigje van St. Maarten naar Saba vliegen dat ik ooit heb gezien, ik zat er met 12 anderen in en het maakte enorme herrie dat niet eens het ergste was want volgens mij had de piloot (en dit meen ik echt) een gebruiksaanwijzing op zijn stuur voor hoe hij moest landen, en als dat nog niet zorgwekkend is heeft Saba ook nog eens de kleinste landingsbaan ter wereld. Maar dat alles was niet voor niets, want ik zit nu, levend en wel, op de Carriben!
Zondag (6-9), mijn eerste echte dag op Saba, zitten we (Youp, Celine mijn stagegenoten en ik) te chillen in ons huis als we getoeter horen, twee van de werknemers van (Saba Conservation Foundation, waar ik voor werk nu) staan voor onze deur om te vragen of we willen snorkelen. Top idee! In een extreem krakkemikkig busje dat er uit zag alsof het 40 jaar mee heeft gedaan aan rally races en nooit bij een monteur is geweest, van de steilste berg van Nederland af (Ja ja, Saba is officieel Nederlands) met een chauffeur die, licht gezegd, aangeschoten was. Maar ook dit was het allemaal waard, geweldig gesnorkeld 4 zeeschildpadden gezien en 3 pijlstaartroggen op een fantastisch rif.
Maandag (7-9) begon onze werkweek, eerst de hele crew van Saba Conservation Foundation (vanaf nu SCF) ontmoet en begon onze training voor de reef surveys. Wat vooral inhield dat we PowerPoints moesten kijken over vissen, koralen en de werkwijze. ’s Middags deden we een opfris duik in de haven om weer even het gevoel van het duiken te krijgen, wat ook nog super tof was want het leven in de haven was al top, vooral omdat er een school Tarpons om ons heen zwom (die beesten zijn echt gigantisch) verder nog een kreeft gezien en een inktvisje.
Dinsdag de eerste echte duiken gemaakt om het data verzamelen te oefenen. We moeten op 20 divesites rond het eiland data verzamelen en op elke plek moeten we 5 transecten van 30 meter maken. De eerste persoon, Youp, gaat met een DOV (diver operated videocamera) langs alle transecten om opnames te maken. Daarna komt de tweede persoon, Celine, die gaat langs al die transecten en maakt om de meter een foto van een gebied van 60x90 centimeter. En daarna kom ik, ik heb een quadrant van 25x25 cm die leg ik bij de eerste 3 transecten op meter 2,4,6,8 en 10 en dan tel en meet ik de nieuwe aanwas van harde koralen van <5 cm2 en ik meet de lengte van de algen. Verder moet ik met behulp een secchi disk de zichtbaarheid van het water meten. Als we dan boven komen hebben we videobeelden, die moeten worden geanalyseerd op vissen, dus Youp kijkt de hele dag naar de opnames en door middel van een computerprogramma kan hij de vissen meten en determineren. Ik vul mijn data in, dat niet heel veel werk is, om daarna Celine te helpen want die heeft voor elk transect 15 foto’s gemaakt, dat voor alle 5 de transecten dus 75 foto’s per duik. Die worden in een programma gezet en dat programma genereerd willekeurig op elke foto 25 punten, dus per duik 1875 punten. En dan moeten we in die foto bij elk punt determineren wat daar op die foto staat. Dat is best veel werk.
Elke woensdag help ik Dahlia (onze projectleider op Saba) met een ander project dat hier ook in samenwerking met IMARES wordt gedaan, namelijk het monitoren van de (bij)vangst. Dus ik stond woensdag (9-9) om half 6 op om mee te gaan met een kreeftenvisser. Ik had er erg veel zin in en ik keek er naar uit om de helpen. Helaas duurde dat enthousiasme op de boot niet lang want na ongeveer een half uur hing ik over de reling om er die ochtend nog vier keer terug te keren. Dus erg veel heb ik helaas niet meegekregen. Volgende keer neem ik meer zeeziektepillen in.
Donderdag was een interessante dag, we kwamen aan op werk met de gedachten dat we zouden gaan duiken om de eerste echte data te verzamelen. Maar al snel hoorden we dat er twee (Nederlandse) toeristen waren vermist sinds woensdagmiddag, en wij moesten helpen zoeken. Ik werd samen met James, de man die alle wandelpaden op het eiland onderhoudt, erop uit gestuurd om mt. Scenery te beklimmen (met 887 meter de hoogste berg van Nederland) en die toeristen te zoeken. De trail die omhoog leidde was er super mooi en door het regenwoud van Saba dus heel erg was dat niet. Gelukkig kregen we om een uur of 11 kregen we te horen dat de toeristen aan de Noordzijde van het eiland waren gevonden in een dal. Ze waren (super dom) pas om 15:30 begonnen met wandelen en toen gedwongen werden om de nacht door te brengen in het bos omdat het natuurlijk snel te donker werd. Na dit avontuur met onze domme toeristen gingen we terug naar het SCF om die middag alsnog de duik te doen om eindelijk onze eerste data te verzamelen. En het was weer een top duik, mijn eerste haai gezien een nurse shark van ongeveer 1,5 meter, een paar zeeschildpadden, de riffen waren prachtig en natuurlijk het belangrijkste we hebben bruikbare data weten te verzamelen.
Vrijdag was saai, hele dag data analyseren…. Maar gelukkig was het om 4 uur weekend en er stond een bbq op de planning dus om 6 uur werden we opgehaald om te gaan bbq-en. Dat was heel gezellig en om een uur of 12 stonden we Celine’s verjaardag te vieren in een of andere bar.
Zaterdag was bijkomen van de vrijdag en ’s avonds werden we opgehaald door Koki en zijn (Nederlandse) vriendin om te gaan eten in de eco lodges, dat zijn hutjes midden in de jungle die je kan huren en elke zaterdag kan je er voor 18 dollar lekker en ecologisch eten, super gezellig en sfeervol en daarna drankjes gedaan om een kampvuur. Om om 12 uur weer in een bar te eindigen om de verjaardag van Koki te vieren.
Zondag was weer bijkomen en, ja je raadt het al, om half 4 kwam Leslo (echt zon typisch persoon dat je voorstelt dat op de Nederlandse Antillen woont) ons huis binnen, “I got a offer you can’t refuse, we got cold beers and chicken for on the BBQ.” Dus ja, we hadden weer een barbecue, was weer heel gezellig maar we waren allemaal vrij gaar dus om half 8 waren we weer thuis omdat we natuurlijk de volgende dag om 8 uur weer fris aan een nieuwe werkweek moeten beginnen.
Met mij gaat het heel erg goed en ik vermaak me prima zoals je kan lezen. Heb af en toe nog wel de momenten dat ik Nederland mis maar ik kijk uit naar de komende vier maanden en wat die te bieden hebben. Als het elke week is zoals deze week dat vliegt de tijd voorbij en zal ik nog heel veel avonturen meemaken.
Heel veel liefs,
Jonas
Beste lezer,
Het is nu al 10 dagen geleden dat ik ben vertrokken uit Nederland voor mijn avontuur op Saba, Nederlandse Antillen. Maar omdat ik het fenomeen ‘Saban time’ meteen heb leren kennen duurde het daarom even voor deze eerste update. Eigenlijk is ‘Saban time’ gewoon te laat maar omdat iedereen het doet is het hier het nieuwe op tijd geworden.
Vrijdag (4-9) is het dan eindelijk zover mijn reis naar Saba gaat eindelijk beginnen, mijn vlucht is van Amsterdam -> Washington DC -> Sint Maarten -> Saba. Het vertrek ging niet allemaal zonder slag of stoot want ik kwam er voor het inchecken achter dat ik een ESTA visum nodig had om te landen in Amerika (dat ik natuurlijk niet had) dus dat leverde ook weer een goede portie stress op om mijn dagelijkse portie stress binnen te krijgen. Gelukkig ging het aanvragen vrij snel en kreeg ik meteen een visum. Maar na het inchecken kwam het tweede obstakel, afscheid nemen, vooral van mijn geweldige vriendinnetje die in 4,5 maand zal moeten missen, toen die tranen waren gevloeid en het afscheid was genomen kon ik mijn reis starten. Wat inhield dat ik 33 uur door extreem strenge douane moest, want Amerikanen zijn niet alleen paranoia voor een terroristische aanslag maar ook voor Ebola, Muricans…. Verder 18,5 uur wachten op Washington Dulles Airport en in het allerkleinste vliegtuigje van St. Maarten naar Saba vliegen dat ik ooit heb gezien, ik zat er met 12 anderen in en het maakte enorme herrie dat niet eens het ergste was want volgens mij had de piloot (en dit meen ik echt) een gebruiksaanwijzing op zijn stuur voor hoe hij moest landen, en als dat nog niet zorgwekkend is heeft Saba ook nog eens de kleinste landingsbaan ter wereld. Maar dat alles was niet voor niets, want ik zit nu, levend en wel, op de Carriben!
Zondag (6-9), mijn eerste echte dag op Saba, zitten we (Youp, Celine mijn stagegenoten en ik) te chillen in ons huis als we getoeter horen, twee van de werknemers van (Saba Conservation Foundation, waar ik voor werk nu) staan voor onze deur om te vragen of we willen snorkelen. Top idee! In een extreem krakkemikkig busje dat er uit zag alsof het 40 jaar mee heeft gedaan aan rally races en nooit bij een monteur is geweest, van de steilste berg van Nederland af (Ja ja, Saba is officieel Nederlands) met een chauffeur die, licht gezegd, aangeschoten was. Maar ook dit was het allemaal waard, geweldig gesnorkeld 4 zeeschildpadden gezien en 3 pijlstaartroggen op een fantastisch rif.
Maandag (7-9) begon onze werkweek, eerst de hele crew van Saba Conservation Foundation (vanaf nu SCF) ontmoet en begon onze training voor de reef surveys. Wat vooral inhield dat we PowerPoints moesten kijken over vissen, koralen en de werkwijze. ’s Middags deden we een opfris duik in de haven om weer even het gevoel van het duiken te krijgen, wat ook nog super tof was want het leven in de haven was al top, vooral omdat er een school Tarpons om ons heen zwom (die beesten zijn echt gigantisch) verder nog een kreeft gezien en een inktvisje.
Dinsdag de eerste echte duiken gemaakt om het data verzamelen te oefenen. We moeten op 20 divesites rond het eiland data verzamelen en op elke plek moeten we 5 transecten van 30 meter maken. De eerste persoon, Youp, gaat met een DOV (diver operated videocamera) langs alle transecten om opnames te maken. Daarna komt de tweede persoon, Celine, die gaat langs al die transecten en maakt om de meter een foto van een gebied van 60x90 centimeter. En daarna kom ik, ik heb een quadrant van 25x25 cm die leg ik bij de eerste 3 transecten op meter 2,4,6,8 en 10 en dan tel en meet ik de nieuwe aanwas van harde koralen van <5 cm2 en ik meet de lengte van de algen. Verder moet ik met behulp een secchi disk de zichtbaarheid van het water meten. Als we dan boven komen hebben we videobeelden, die moeten worden geanalyseerd op vissen, dus Youp kijkt de hele dag naar de opnames en door middel van een computerprogramma kan hij de vissen meten en determineren. Ik vul mijn data in, dat niet heel veel werk is, om daarna Celine te helpen want die heeft voor elk transect 15 foto’s gemaakt, dat voor alle 5 de transecten dus 75 foto’s per duik. Die worden in een programma gezet en dat programma genereerd willekeurig op elke foto 25 punten, dus per duik 1875 punten. En dan moeten we in die foto bij elk punt determineren wat daar op die foto staat. Dat is best veel werk.
Elke woensdag help ik Dahlia (onze projectleider op Saba) met een ander project dat hier ook in samenwerking met IMARES wordt gedaan, namelijk het monitoren van de (bij)vangst. Dus ik stond woensdag (9-9) om half 6 op om mee te gaan met een kreeftenvisser. Ik had er erg veel zin in en ik keek er naar uit om de helpen. Helaas duurde dat enthousiasme op de boot niet lang want na ongeveer een half uur hing ik over de reling om er die ochtend nog vier keer terug te keren. Dus erg veel heb ik helaas niet meegekregen. Volgende keer neem ik meer zeeziektepillen in.
Donderdag was een interessante dag, we kwamen aan op werk met de gedachten dat we zouden gaan duiken om de eerste echte data te verzamelen. Maar al snel hoorden we dat er twee (Nederlandse) toeristen waren vermist sinds woensdagmiddag, en wij moesten helpen zoeken. Ik werd samen met James, de man die alle wandelpaden op het eiland onderhoudt, erop uit gestuurd om mt. Scenery te beklimmen (met 887 meter de hoogste berg van Nederland) en die toeristen te zoeken. De trail die omhoog leidde was er super mooi en door het regenwoud van Saba dus heel erg was dat niet. Gelukkig kregen we om een uur of 11 kregen we te horen dat de toeristen aan de Noordzijde van het eiland waren gevonden in een dal. Ze waren (super dom) pas om 15:30 begonnen met wandelen en toen gedwongen werden om de nacht door te brengen in het bos omdat het natuurlijk snel te donker werd. Na dit avontuur met onze domme toeristen gingen we terug naar het SCF om die middag alsnog de duik te doen om eindelijk onze eerste data te verzamelen. En het was weer een top duik, mijn eerste haai gezien een nurse shark van ongeveer 1,5 meter, een paar zeeschildpadden, de riffen waren prachtig en natuurlijk het belangrijkste we hebben bruikbare data weten te verzamelen.
Vrijdag was saai, hele dag data analyseren…. Maar gelukkig was het om 4 uur weekend en er stond een bbq op de planning dus om 6 uur werden we opgehaald om te gaan bbq-en. Dat was heel gezellig en om een uur of 12 stonden we Celine’s verjaardag te vieren in een of andere bar.
Zaterdag was bijkomen van de vrijdag en ’s avonds werden we opgehaald door Koki en zijn (Nederlandse) vriendin om te gaan eten in de eco lodges, dat zijn hutjes midden in de jungle die je kan huren en elke zaterdag kan je er voor 18 dollar lekker en ecologisch eten, super gezellig en sfeervol en daarna drankjes gedaan om een kampvuur. Om om 12 uur weer in een bar te eindigen om de verjaardag van Koki te vieren.
Zondag was weer bijkomen en, ja je raadt het al, om half 4 kwam Leslo (echt zon typisch persoon dat je voorstelt dat op de Nederlandse Antillen woont) ons huis binnen, “I got a offer you can’t refuse, we got cold beers and chicken for on the BBQ.” Dus ja, we hadden weer een barbecue, was weer heel gezellig maar we waren allemaal vrij gaar dus om half 8 waren we weer thuis omdat we natuurlijk de volgende dag om 8 uur weer fris aan een nieuwe werkweek moeten beginnen.
Met mij gaat het heel erg goed en ik vermaak me prima zoals je kan lezen. Heb af en toe nog wel de momenten dat ik Nederland mis maar ik kijk uit naar de komende vier maanden en wat die te bieden hebben. Als het elke week is zoals deze week dat vliegt de tijd voorbij en zal ik nog heel veel avonturen meemaken.
Heel veel liefs,
Jonas
-
14 September 2015 - 20:52
Frans Jongebloed (je Weet Wel):
geweldig dat je ons op de hoogte houdt nogmaals succes met metingen etc -
15 September 2015 - 08:19
Wim:
Geweldig geschreven maat! Veel succes aankomende tijd. Zal je blogs blijven volgen. -
16 September 2015 - 00:36
Rimco:
Wauw Jonas, prachtig verhaal wat heerlijk weg leest. Veel succes! En ik zal je zeker blijven volgen. Tot over 2-3 weken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
